PRAWDA

Dzieci mają w sobie naturalną, niczym jeszcze nie zniekształconą prawdę.

Od zawsze mnie to zachwyca. Autentyczność dziecka.

Dziecko nie kalkuluje. Nie analizuje. Kiedy coś czuje wyraża to, kiedy czegoś chce, mówi o tym, kiedy mu czegoś brakuje daje znać, że jego potrzeby są niezaspokojone.

To szkoła dla nas, dorosłych.
My już chcąc nie chcąc udajemy, mniej czy bardziej. Bo nie wypada, bo co ktoś pomyśli, bo nie można tak otwarcie, bo po co ludzie mają wiedzieć, etc. Wymyślamy miliony powodów żeby nie pokazać dokładnie tego co czujemy, myślimy, pragniemy. Zakładamy maski zależnie od okazji.

A dziecko?

Dziecko kiedy jest znudzone, mówi: nudzi mi się.

Kiedy czegoś nie chce, mówi: nie chcę.

Gdy ma na coś ochotę, mówi: chcę to.

Kiedy mu się coś nie podoba, mówi: to jest brzydkie.

Gdy tęskni, mówi: tęsknię.

Kiedy kocha, mówi: kocham Cię.

Chce się przytulić, przytula się. Nie chce, daje znać, że nie chce. Jest proste, szczere, prawdziwe. Przyglądam się dzieciom. Podpatruję. Uczę takiego sposobu komunikowania. Staram się wrócić do tego, co przecież kiedyś też było moje, a potem jakoś sztucznie zostało „udoskonalone”.

Kocham w dzieciach tą prawdę.

Posłuchaj:)