WDZIĘCZNOŚĆ

Dzieci ujmują mnie swoją wdzięcznością.

Opiekowałam się ostatnio córką przyjaciółki. Podarowałam jej wielki arkusz do kolorowania. „Dziękuję Ci!!” – była zachwycona.
Rozłożyłyśmy go pierwszego dnia na stole w kuchni i razem malowałyśmy, rozmawiając. Kiedy przyszłam dwa dni później, kolorowanka nadal leżała na stole. Dziewczynka nie dała jej stamtąd usunąć. Arkusz zajmował całą powierzchnię stołu i całkowicie uniemożliwiał jakiekolwiek działania. A ona ciągle mi dziękowała. „Dziękuję Ci, że mi ją kupiłaś!” Jej zachwyt, błysk w oku i taka autentyczna, szczera radość to coś, co mnie wybiło na chwilę z mojego dorosłego życia.

Gdybyśmy umieli choć w części okazywać wdzięczność jak dzieci. Nie tylko za wielkie rzeczy, ale za prosty gest, dobre słowo, życzliwość, uśmiech. Zauważyć to! Tak często pomijamy, uważamy za oczywiste. Podkreślamy braki, a nie doceniamy tego co dostajemy każdego dnia. Rzucamy szybkie dziękuję i pędzimy dalej.

Dzieci całe są wdzięcznością kiedy coś miłego je spotyka. Cieszą się „jak dzieci”. To mnie zachwyca.

Posłuchaj:)