WYRAŻANIE UCZUĆ

Sala wypełniona słuchaczami.

Na scenie obok mnie ok. 130 dzieci. Trwa jeden z koncertów edukacyjnych, które stworzyłam, aby zaznajomić najmłodszych z wartościową muzyką. Właśnie wystąpił znakomity dudziarz. Bo właśnie dudy były bohaterem tego spotkania.

-Czy macie pytania do naszego gościa? – pytam dzieci.
Zgłasza się mała dziewczynka. Podchodzę do niej z mikrofonem.
– Jak masz na imię?
– Marysia. – odpowiada
– O co chciałaś zapytać?
– Kocham Cię. – pada nieśmiała odpowiedź.
Na sali całkowita cisza. Zaskoczona, myśląc, że źle usłyszałam, pytam raz jeszcze:
– O co chciałaś zapytać, Marysiu?
– Kocham Cię. – pada tym razem głośno i pewnie.

***

My dorośli. Bardzo często wstydzimy się otwarcie wyrażać co czujemy, boimy się mówić wprost o uczuciach. Tym bardziej publicznie. Wijemy się, krążymy dookoła, upewniamy milion razy, sprawdzamy, ważymy czy to się nam kalkuluje, czy jest „bezpieczne”. No bo jak to? Tak głośno i wyraźnie powiedzieć co czuję? I to jeszcze przy innych? Tak się nie robi. Jak to będzie wyglądało? Co ludzie pomyślą? I chowamy się, oszczędzamy słowa, nie mówimy.

A może właśnie pomyśleliby, że też o tym marzą? Żeby ktoś, tak wprost, szczerze wyraził co czuje. Że tęsknią za tym?

„Kocham Cię” – to takie proste, czyste, piękne słowa. Dzieci wiedzą co jest ważne i nie kombinują. A to otwiera serce, wywołuje uśmiech i miękkie spojrzenie.

Dzieci uczą mnie otwartego wyrażania uczuć. Bez kombinowania, co można, a co nie. To jedna z najcenniejszych lekcji.

O ileż świat byłby bogatszy, a życie kolorowe, gdybyśmy nie bali się mówić o tym co czujemy. Prosto, lekko, szczerze.